PERSON

Abū Naṣr Muḥammad ibn Muḥammad ibn Ūzlagh ibn Ṭarkhān al-Fārābī

Name (arabic)

أبو نصر محمد بن محمد بن أوزلغ بن طرخان الفارابي

Name (translit)

Abū Naṣr Muḥammad ibn Muḥammad ibn Ūzlagh ibn Ṭarkhān al-Fārābī

Alias

Alfarabius
Fārābī

Born

256H/870J

Died

338H/950J

Lived in

Student of

Number in MAMS

180

Biography URL

ismi_id

62466

References

Matvievskaya, Galina. 1973. “Farabi I Matematika”. Obshchestvennyye Nauki Uzbekistane (Social Sciences In Uzbekistan) 6: 31-35.
al-Fārābī, Abū-Naṣr. 1972. Matematiceskie Traktaty [Математические Трактаты]. Eds. A. Kubesova and Rozenfeld, Boris. Alma-Ata: Nauka.
al-Fārābī, Abū-Naṣr. 1971. Deux Ouvrages Inédits Sur La Réthorique [Sic]: I. Kitāb Al-Ḫaṭāba. Ii. Didascalia In Rethoricam [Sic] Aristotelis Ex Glosa Alpharabi. Trans. J. Langhade and Grignaschi, M. Beyrouth: Dar el-Machreq.
Wright, Owen, and Muhsin Mahdi. 1971. “Al-Fārābī”. In Dictionary Of Scientific Biography, ed. Charles Gillispie, 4:523-526. New York: Charles Scribner's Sons.
Fārābī, al-. 1969. Abū Naṣr Al-Fārābī's Šarḥ Al-Majisṭī [Russian Transl]. Trans. A. Kubesova and Rozenfeld, Boris. Alma-Ata: Nauka.
Mieli, Aldo. 1966. La Science Arabe Et Son Rôle Dans L'évolution Scientifique Mondiale. Leiden: E. J. Brill.

Pp. 94-96.

al-Fārābī, Abū-Naṣr. 1964. Kitāb Al-Siyāsaẗ Al-Madaniyyaẗ: Al-Mulaqqab Bi-Mabādiʾ Al-Mawjūdāt. Ed. Fawzī Najjār. Beirut: al-Maṭbaʿaẗ al-Kāṯūlīkiyyaẗ.
Rescher, Nicholas. 1962. Al-Fārābī: An Annotated Bibliography. Pittsburgh: University of Pittsburgh Press.
Khayrullayev, M.M. 1961. Abu Nasr Farabi; Kratkii Ocherk Zhizni, Deiatelʹnosti I Ucheniia Sredneaziatskogo Filosofa. Klassiki Nauki. Tashkent: Akad. nauk UzSSR.
Ülken, Hilmi. 1957. Islâm Felsefesi Tarihi. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları. Istanbul: Osman Yalçın Matbaası.

Pp. 119-79.

Ṣafā, Ḏabīḥullāh. 1952. Jašn-Nāmah-Yi Ibn Sīnā. Vol. 1: Sarguzašt va Taʾlīfāt va Ašʿār va Ārā-yi Ibn Sīnā. 4 vol.

Pp. 179-94.

Sayılı, Aydın. 1951. “Fârâbî Ve Tefekkür Tarihindeki Yeri”. Türk Tarih Kurumu Belleten 15: 1-64.

Pp. 1-64.

Ateş, Ahmet. 1951. “Farâbi’nin Eserlerinin Bibliyografyası”. Türk Tarih Kurumu Belleten 15: 175-192.
Günaltay, Şemseddin. 1950. “Fârâbî'nin Şahsiyeti, Eserleri Ve Tesirleri”. Ankara Üniversitesi Dil Ve Tarih-Cografya Fakültesi Dergisi 8 (4): 423-436.
Sayılı, Aydın. 1950. “Fârâbî Ve İlim”. Ankara Üniversitesi Dil Ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi 8 (4): 437-440.
Farrūḫ, ʿUmar. 1950. Al-Fārābīyān: Al-Fārābī Wa-Ibn Sīnā. Beirut: Manšūrāt Maktabaẗ Munayminaẗ.
al-Fārābī, Abū, and ʿUṯmān Amīn. 1949. “Iḥṣāʾ Al-ʿUlūm”. Cairo: Dār al-fikr al-ʿarabī.
Adıvar, Abdülhak. 1948. “Fârâbî”. In İslâm Ansiklopedisi, 4:451-469. Istanbul.
Quadri, Goffredo. 1947. La Philosophie Arabe Dans L'europe Médiévale, Des Origines À Averroès. Tran. Roland Huret. Paris: Payot.

Pp. 71-94.

Hammond, Robert. 1947. The Philosophy Of Alfarabi And Its Influence On Medieval Thought. New York: Hobson Book Press.

Reprinted in: Ann Arbor, 1983.

Al-Bayhaqī, ʿAlī. 1935. Kitāb Tatimmat Ṣiwān Al-Ḥikmah. Ed. Mohammad Shafīʿ. Lahore: L. Ishwar Das, Registrar, University of the Panjab.

Pp. 141-42.

Madkūr, Ibrāhīm. 1934. La Place D'al Fārābī Dans L'école Philosophique Musulmane. Paris: Lib.d'Amérique et d'Orient.
al-Fārābī, Abū-Naṣr. 1934. Al-Fārābī's Arabic-Latin Writings On Music In The Iḥṣā' Al-'Ulūm, De Scientiis, And De Ortu Scientiarum. Ed. Henry Farmer. Glasgow.

Pp. 27-29.

de Vaux, Bernard. 1927. “Al-Fārābī”. In Encyclopaedia Of Islam, 2:53-55. Leiden: E.J. Brill.
Horten, Max. 1913. Texte Zu Dem Streite Zwischen Glauben Und Wissen Im Islam: Die Lehre Vom Propheten Und Der Offenbarung Bei Den Islamischen Philosophen Farabi, Avicenna Und Averraes [Sic]. Bonn: A. Marcus und E. Weber.
Lippert, Julius, and Jamāl Al-Qifṭī. 1903. “Taʾrīḫ Al-Hukamāʾ”. Leipzig: Theodor Weicher.

Pp. 227-80.

Suter, Heinrich. 1902. “Nachträge Und Berichtigungen”. Abhandlungen Zur Geschichte Der Mathematischen Wissenschaften Mit Einschluss Ihrer Anwendungen 14: 157-85.

P. 165.

de Boer, Tjitze. 1901. Geschichte Der Philosophie Im Islam. Stuttgart: F. Frommanns (E. Hauff).

Pp. 78-116.

Suter, Heinrich. 1900. Die Mathematiker Und Astronomen Der Araber Und Ihre Werke.. Abhandlungen Zur Geschichte Der Mathematischen Wissenschaften Mit Einschluss Ihrer Anwendungen, Vol. 10. Leipzig: B. G. Teubner.

Pp. 54-56.

Dieterici, Friedrich. 1900. “Alfarabi Als Begründer Der Arabischen Philosophie”. In Der Musterstaat Von Alfārābī, ed. Friedrich Dieterici. Leiden: E.J. Brill.